Als een vliegje op de muurZou jij ook weleens willen weten wat medewerkers achter jou achter je rug over jou of de organisatie zeggen? Als een vliegje op de muur zien en horen wat er écht op de werkvloer gebeurd? Je zou versteld kunnen staan…

Afgelopen week was ik aan het winkelen en liep een kledingzaak in waar ik normaal niet snel kom. Er hing een rare sfeer. Achteraf hoorde ik op de radio waarom; het moederbedrijf had faillissement aangevraagd en medewerkers zaten in onzekerheid. Natuurlijk veroorzaakt dat spanning. Maar dit is wat er gebeurde:

Twee medewerkers stonden achter de kassa nogal luid hun ongenoegen over de organisatie te bespreken met de chauffeur die kennelijk nog kleding gebracht had. Aangezien ze nogal hard spraken, en zich nadrukkelijk niets aantrokken van de klanten in de winkel, kon ik gedurende de hele tijd dat ik in de winkel was ongewild hun hele gesprek volgen: wie welke fouten gemaakt had en wie waarschijnlijk de schuld zou krijgen van het faillissement, welke bonus hij in ruil daarvoor zou krijgen en welke functie hij bij een zusterbedrijf zou krijgen als goedmakertje.

Het was niet mijn bedoeling om te luistervinken, maar het was bijna onmogelijk om het niet te horen. Ik verliet de winkel nadat een van de verkoopsters (terwijl er een klant in haar richting kwam om af te rekenen) tegen de chauffeur zei: “Iedere euro die nu nog in deze kassa komt vind ik nog teveel”. Ik had last van plaatsvervangende schaamte…

Die dag werd bekend gemaakt dat er gekeken werd naar een evt. doorstart. Ik ben benieuwd wat er met deze medewerkers gaat gebeuren… en vraag me af wat ik zou doen als ik hun leidinggevende was. Wanneer ik, als een vliegje op de muur, zou zien en horen wat er zich op de werkvloer écht afspeelt. En ik met een doorstart misschien andere keuzes zou kunnen maken.

Zelfs dagen later houdt deze vraag mij nog bezig. Omdat de woorden, houding en de toon van deze medewerkers me deed denken aan een situatie waar ik zelf (als leidinggevende) in verzeild raakte:

Jaren geleden heb ik een team overgenomen dat geen goed woord over had voor de organisatie. Terwijl ik zelf er net was bleef het klachten regenen, van klanten over de medewerkers en van medewerkers over de organisatie. Soms waar ik bij was, maar vaak hoorde ik het ook terug van anderen. Als ik voet over de drempel zette dan ging alle aandacht naar mij, dus kon ik nooit zien wat zich afspeelde als ik er niet was.

Terwijl ze toch een prachtlocatie met vrij gebruik van sporthal en zwembad tot hun beschikking hadden liepen de groepen in rap tempo leeg. Dan is er écht iets aan de hand… en wat zou ik graag onzichtbaar zijn geweest, zodat ik zelf kon zien en horen hoe het er op de groep aan toe ging. Wat ik ook probeerde, gesprekken met medewerkers, gesprekken met ouders, gesprekken met kinderen, er zat zó iets fundamenteels scheef dat het niet mocht baten. Met pijn in het hart hebben we de locatie gesloten en het verlies genomen. Het is zoals het is…

En toch is het jammer! Want je blijft je toch afvragen waar het mis is gegaan en hoe een en ander voorkomen had kunnen worden. Die vraag heeft me lang beziggehouden. Hoe kon het dat deze medewerkers zover af zijn gedreven dat er geen enkele betrokkenheid en verbinding met de organisatie was? Dat ze zo weinig vertrouwen meer hadden in de organisatie en hun eigen eilandje konden worden, met hun eigen cultuur, normen en waarden, waar niemand van buitenaf nog invloed op kon uitoefenen? Hoe kon het zover komen dat kinderen en ouders wegliepen van de mooiste locatie die de organisatie rijk was?

Het heeft mij gefrustreerd dat ik daar niet meer van invloed kon zijn, dat mijn komst te laat kwam (al had dat misschien óók niets uitgehaald), maar het heeft me ook een wijze les geleerd. Misschien is daar zelfs wel het zaadje geplant van wat ik later “Verbindend Leiderschap” ging noemen. Ik heb er in ieder geval steeds een punt van gemaakt om “in verbinding te blijven”, om te weten wat er speelt binnen mijn locaties en binnen mijn teams. Om medewerkers te informeren en te betrekken, te steunen maar ook aan te spreken en grenzen aan te geven, zodat ze precies weten wat ze aan me hebben.

Het geeft me rust om te weten wat ze bezighoudt, ik hoef er niet naar te raden. En het geeft me een gevoel van verbinding met en vertrouwen in hen, doordat er openheid is en ik weet dat ze naar me toe zullen komen als er iets is. Natuurlijk zal er best weleens iets achter mijn rug om gezegd worden, dat hoort er ook wel een beetje bij, maar de basis is sterk, en het is er een van wederzijds respect en vertrouwen, van verbinding en gezamenlijke doelen bereiken. Zó anders dan bij de kledingzaak en de groep die ik net beschreef. Ik hoop van harte dat zij dit in hun loopbaan óók gaan ervaren.

Hoe ik leerde om trouw te blijven aan mezelf en mijn kernwaarden, en hoe belangrijk het is om te werken voor een organisatie die écht bij je past leerde ik 5 jaar later. Dat verhaal bewaar ik voor een andere blog 😉

Wil je weten welke lessen ik sindsdien geleerd heb en hoe JIJ er wel in slaagt om je medewerkers te motiveren en te betrekken bij het werk? Download dan mijn gratis e-book “Verbindend Leiderschap, via verbinding naar betrokkenheid en eigenaarschap” of schrijf je in voor mijn (bijna) gratis introductietraining. Beide links vind je op www.t-training-coaching.nl