Voor wie mij niet kent, mijn naam is Monique Wiggers en de laatste 26 jaar heb ik in de Kinderopvang gewerkt. Eerst als pedagogisch medewerker, later als manager. In mijn werk heb ik veel met verandering te maken gehad, van het opstarten van nieuwe groepen en hele nieuwe locaties (vanwege explosieve groei), tot krimp, reorganisaties, fusies en overnames. Voor mij betekende dit: eerst nieuwe mensen aannemen (leuk!) maar steeds vaker samenvoegen van groepen, herplaatsen van medewerkers en tenslotte heb ik helaas ook hele goede mensen moeten laten gaan (vrijwillig of door economische omstandigheden gedwongen). En iedere keer opnieuw deed dat pijn!

Kinderopvang, maar ook leidinggeven aan verandering, is mensenwerk. Je bouwt een band op met collega’s, kinderen en hun ouders. Omdat je nauw met elkaar samenwerkt is de onderlinge betrokkenheid groot. Stel je de onmacht dus voor toen de overheid besloot verder te bezuinigen op de Kinderopvangtoeslag, en de groepen steeds leger liepen… het voor je ogen zien gebeuren en je kunt het proces niet tegenhouden. En je steeds moeten afvragen wanneer  de volgende reorganisatie komt, en of je dan bij de boventalligen of de achterblijvers hoort.

Hoe groot de betrokkenheid en het verdriet, de boosheid en frustratie hierover (bij zowel de boventalligen als de achterblijvers) kan zijn heb ik aan den lijve ondervonden. Met pijn in mijn hart heb ik mensen afscheid zien nemen en iedere dag heb ik gezien hoe gebroken teams verder moesten na het verlies van hun dierbare collega. Ik heb alle fasen van rouw voorbij zien komen. Ongeloof, boosheid, verdriet, gelatenheid. Veel leerde ik door de volgende uitspraak: “Ik “woon” hier nu al 23 jaar, soms verlaat er een het nest, soms gaat er eentje “op kamers”. Dat is prima, zo hoort het ook. Maar het voelt alsof er de laatste tijd alleen maar mensen “uit huis worden geplaatst”. En ofschoon ik de plek waar ik werk zelf nooit zou vergelijken met de plek waar ik woon kon ik ineens wel heel goed begrijpen hoe deze medewerker tegen haar werk en haar collegae aankeek. En hoe bang zij waren om de volgende keer zelf aan de beurt te zijn… ik kan een boek schrijven over veranderingen in de Kinderopvang, wat het met deze medewerkers deed, welke gevolgen het had voor de organisatie als geheel, voor de kwaliteit van de Kinderopvang, voor mijn stijl van leidinggeven, en wat het met mij deed.

Natuurlijk bleef ik zelf ook niet buiten schot! Als er minder kinderen komen dan heb je minder groepen nodig, minder pedagogisch medewerkers en tenslotte ook minder managers. Jammer maar helaas… ook ik kon niet blijven!  Zo jammer want ik was nergens zo op mijn plek als daar! Altijd met plezier naar mijn werk en moe maar voldaan weer terug naar huis… iedere dag een nieuwe uitdaging.

En wat doe je dan, als je nooit ergens anders hebt gewerkt als in de Kinderopvang? Als je zo ontzettend veel kennis en ervaring hebt opgedaan, die je overal zou kunnen inzetten… maar op je CV staat alleen Kinderopvang? Wat doe je als je barstens vol energie en ambitie zit, en een bijdrage wil leveren in plaats van thuis zitten? Wat doe je als er geen baan meer te krijgen is in jouw beroep?

Geef je het op? Of ga je door? Of… gooi je het over een andere boeg?

In mijn volgende blog vertel ik je wat ik gedaan heb (want ik zit weer barstensvol nieuwe energie) … EN… vertel ik je hoe jij daar profijt van kan hebben! Blijf mij dus volgen!

————————————————————————————–

Graag kom ik in contact met medewerkers en oud-medewerkers uit de Kinderopvang om samen mee te linken (LinkedIn). Ook hoor ik graag wat je van mijn allereerste blog vindt, dus ik waardeer het erg als je een berichtje voor me achterlaat in de comment box hieronder.