Ken je dat gevoel? Dat je op maandag opstaat en zucht “Was het maar vrijdag?” Dat je met het lood in de schoenen naar je werk gaat en jezelf de week door moeten slépen? Vanaf een afstand naar jezelf en de situatie kijken, en je afvragen: “Wat dóé ik hier nog?” En op zondagmiddag al op gaat zien tegen de vólgende maandagochtend, en het moment dat je je realiseert dat het nog lang geen vrijdag is?
Dat gevoel ken ik! Voor mij hing het sterk samen met het feit dat ik voor mezelf niet kon/mocht toegeven dat ik een verkeerde keuze had gemaakt. Dat ik niet op mijn plek zat bij de organisatie waar ik voor werkte. Dat ik heimwee had naar mijn vorige baan, waarin ik iemand was, waar voor mij superduidelijk was waar de organisatie voor stond en waar mijn kernkwaliteiten en kernwaarden precies aansloten bij wat de organisatie van me vroeg. Ik was een goeie, zo werd mij steeds verteld. De duidelijkheid, de erkenning, de verbondenheid van daar miste ik op mijn nieuwe werkplek…
Ik heb echt van alles geprobeerd om die nieuwe baan tot een succes te maken, echt waar! Maar we verstonden elkaar gewoon niet. Ja, mijn teams en ik wel, dat ging prima. Ik kon met iedereen goed door een deur en heb daar mooie resultaten mee bereikt.
Maar zodra ik naar het hoofdkantoor moest dan begon het. Zat ik in een vergadering en dan dacht ik: “Wat gebeurt hier?!” Zo bleek ik, op basis van mijn eerdere ervaringen, een hele andere visie op Kinderopvang te hebben. Er vanuit gaande dat iedereen in de branche zo dacht als ik, vond ik nu ineens geen aansluiting meer in waar ik altijd in geloofd had. Buiten de organisatie wél, maar binnen de organisatie niet. Heel verwarrend. Tot aan mijn mensbeeld aan toe, ik bleef me verbazen en het bleef me verwarren dat de verschillen zo groot waren. Ik begreep het niet en ik kon er met mijn gevoel ook niet bij.
Ik sprak mezelf toe, maakte zelfs een hele lijst:
– Ben blij dat je een baan hebt!
– En ook nog zo dicht bij huis!
– Geen files meer, ben blij!
– Je kunt je eigen werktijden bepalen!
– Het betaalt goed!
– Je hebt een leuk team, richt je dan daarop!
– Geef het een eerlijke kans!
– Maak het bespreekbaar, dan komt het wel goed!
– Probeer anders (dit) eens, misschien werkt dat wel… komen we dichter bij elkaar!
Maar niets 
hielp! Ik raakte steeds verder verwijderd van mezelf in de zoveelste poging om er iets goeds van te maken. Mijn kwaliteiten schoten door naar mijn valkuilen. Ik ontwikkelde een sterke allergie, kreeg bultjes van bepaalde uitspraken en nog stak ik mijn kop in het zand. Om mezelf ervan te overtuigen dat ik wel een toekomst daar had, terwijl ik diep van binnen allang wist dat het beter was om iets anders te zoeken, waar ik wel gelukkig zou worden. Maar dat deed ik niet, want ik was bang om mijn “zekerheden” op te geven. Je gaat toch geen vaste baan opgeven?
Herken je dat? Dat je eigenlijk wel weet dat je niet op je plek zit, maar het tóch niet los durft te laten? Uit angst voor de toekomst (krijg ik ergens anders nog wel een vast contract?), uit angst voor gezichtsverlies, of uit angst voor spijt, of dat je misschien niet genoeg zal verdienen op een andere plek? Ik ken die angsten en zorgen allemaal: Been there, Done that, Bought the T-Shirt! Maar zeg eens eerlijk: word je daar écht gelukkiger van?
Ga je echt zitten wachten tot je zoveel “bultjes krijgt” van je werk dat je ziek thuis komt te zitten? Boos zijn omdat “zij me niet begrijpen”, of omdat je niet gesteund wordt door je leidinggevende terwijl je je wel 3 slagen in de rondte werkt, ze rare en onlogische besluiten nemen (áls er überhaupt al besluiten genomen wórden, in mijn geval) en je geen erkenning krijgt voor je kwaliteiten. Of verdrietig blijven omdat je verlangt naar een “vroeger dat niet meer bestaat?”
Ik heb aan den lijve ondervonden dat dit je niet verder helpt. Dat je anders tegen zaken aan moet gaan kijken zodat je betere keuzes kunt maken. Dat het niet de schuld van jou is dat het niet lukt, maar ook niet van je baas. Dat het oké is om te concluderen dat de combinatie niet werkt. Dat je beter kunt loslaten.
Ik weet uit ervaring wat een struggle dit kan zijn, hoeveel frustratie je opbouwt, hoeveel energie je dit kost en hoe moeilijk het is om uiteindelijk de knoop door te hakken. Voor mij sloeg de boosheid om in opluchting en berusting toen mijn leidinggevende destijds zei: “Ik word zo moe van jouw initiatieven. Wij willen helemaal niet veranderen. We doet dit al 15 jaar zo en de komende 15 jaar doen we het nog steeds zo”. Ik ben hem nog steeds “dankbaar” dat hij het eindelijk eens uitsprak! Pas op dat moment begreep ik waarom het al de tijd niet werkte tussen ons… maar ook waarom het NOOIT zou gaan werken. Wij waren 2 uitersten, continu in elkaars allergie. Niet zijn schuld, niet mijn schuld, maar wel onmogelijk om mee samen te werken.
Wat had ik in die tijd graag geweten wat voor mooie baan ik daarna zou krijgen, bij een bedrijf dat wel naadloos bij mij aansloot, waar ik me vanaf het eerste moment als een vis in het water zou voelen en waar ik de beste leidinggevende zou krijgen die ik ooit gehad had! Dat ik op zondagmiddag zou denken: “Yesss, morgen mag ik weer!” en op maandagmorgen met een brede smile aan zou sluiten in de file, me verheugend op een nieuwe werkweek en nieuwe energie. (En hoe uiteindelijk 26 jaar ervaring zou samenkomen in mijn trainingen “Verbindend Leiderschap”, met o.a. deze ervaring als belangrijke drijfveer).
En wat had ik in die tijd ook gráág iemand gehad die me zou begrijpen en helpen om mijn gedachten op een rij te krijgen. Zodat ik niet zo zou piekeren ’s nachts. Geen gesprekken zou voeren die ik eigenlijk overdág had moeten voeren. Niet wekenlang met hoofdpijn had doorgewerkt tot het echt niet meer ging.
Wat had ik graag iemand naast me gehad die onafhankelijk was en maar 1 belang had: mijn belang! Iemand die me kon helpen om uit te vissen wat me nou precies in de weg zat, die naar me zou luisteren en doorvragen, die me zou helpen om te zien wat mijn opties waren, waar ik wél en geen invloed op kon hebben en hoe ik het ’t beste kon aanpakken.
Als jij je op de één of andere manier herkent in mijn verhaal, en óók de behoefte hebt om met iemand buíten het bedrijf te praten, neem dan vrijblijvend contact met me op. Want wat ik moest missen, dat gun ik jou wél! Dan kunnen we samen kijken wat jij nodig hebt en wat ik voor jou kan betekenen. Je hoeft het niet alleen te doen…
Mail me: monique@www.t-training-coaching.nl of bel: 06-44172903 voor een gratis (Skype of telefonisch) gesprek! Blijf er niet mee lopen, doe het nu…
