Heb jij dat nou ook? Soms dan heb je van die momenten dan komt alles bij elkaar… Ik heb dat regelmatig! Het is zoiets als: je hebt een nieuwe auto gekocht, dan zie je hem ineens overal rijden. Ik ben al maanden bezig met de voorbereiding van mijn training Verbindend Leiderschap, en ik zie (om me heen, in de wereld maar ook in Nederland en op social media) continu voorbeelden die daar wel of juist helemaal niet in passen.

Maar dan afgelopen weekend… eindelijk was ik zover dat ik die training Verbindend Leiderschap ging geven. Voor leidinggevenden in de Kinderopvang weliswaar, dus op relatief kleine schaal. En terwijl ik in mijn introductie vertel over mijn BIG WHY, die veel verder gaat dan de Kinderopvang alleen, overvalt me een gevoel van…ja, van wat eigenlijk?

De avond van tevoren zijn er op 7 plaatsen in Parijs aanslagen gepleegd. Vanuit mijn woonplaats is het een afstand van 5 uurtjes in de auto.

In mijn BIG WHY ga ik ervan uit dat de wereld meer leiders nodig heeft die samen in staat zijn om samen verbindingen te creëren, ongeacht afkomst, geloof, geaardheid, etc. Die elkaar aankijken en zeggen wat ze bedoelen, die in staat zijn te kijken naar gezamenlijke belangen in plaats van elkaar te veroordelen of af te rekenen op verschillen. Tja, ik zal wel een idealist zijn.

Maar na mijn training (waarbij ik overigens wel realistische, haalbare doelstellingen geformuleerd had), toen ik thuis kwam en de beelden en berichtgeving vanuit Parijs zag, bekroop me het gevoel van: “Ja Monique, waar blijf je nu met je verbindend leiderschap? Met je Roos van Leary, gedrag roept gedrag op? Met je commitmentladder? Het creëren van draagvlak? Omgaan met weerstand? Waar ligt dan volgens jou de oplossing?” En ik moet bekennen: Ik weet het niet!

Auw! Dat doet pijn… Ik WIL het namelijk wel graag weten. Ik WIL namelijk wel begrijpen hoe iemand ertoe komt om zoiets te doen, wat we hiervan moeten leren en vooral hoe we kunnen voorkomen dat zoiets nog een keer gebeurt. Dus lees ik me suf over verleden, heden en toekomst. In een poging de sleutel te vinden. En het valt me op: zoveel mensen, zoveel (vaak ongezouten) meningen en theorieën.

Zo schreef iemand (ik weet helaas niet meer wie): “Veel van die ongezouten meningen zijn koren op de molen van IS. Die willen niets liever dan dat de moslimhaat oplaait, dat er varkenskoppen naar moskeeën worden gegooid of zelfs dat die in brand worden gestoken. Zo kan ze aan westerse moslims vertellen dat zij hier niet veilig zijn en dat ze beter ook vertrekken naar het kalifaat. Eigenlijk zijn moslimhaters objectieve bondgenoten van IS”.

Ik realiseer me dat ik me op glad ijs begeef. Ik wil me nadrukkelijk distantiëren van de acties van IS, maar óók van de wraakactie van Frankrijk, hoe begrijpelijk ook. Haat los je niet op met haat, geweld los je niet op met geweld. Gedrag roept gedrag op… en hoe is IS zo groot geworden?!

Ik weet niet of, wanneer, waar en hoe er aanslagen in Nederland gepleegd zullen worden. Ik weet alleen dat ik niet in angst wil leven. Net zoals de moslims en vluchtelingen in dit land dit niet willen! Ik wil daarom een lans breken voor onze medemens én een dringend beroep doen op onze medemenselijkheid! Want ook dat is verbindend leiderschap…

Ik wil hierbij alle gelijkgestemden oproepen om de verbinding te zoeken met de moslims en vluchtelingen in ons land… om elkaar te begrijpen en te steunen in deze beangstigende tijd. Het verschil maken, al is het op microniveau. En om vervolgens om die verbinding te delen met je eigen netwerk van vrienden, familie en collega’s. Opdat we elkaar beter begrijpen, niet bang voor elkaar hoeven te zijn en elkaar te steunen in deze periode van gedeelde angst… want ja; “zij” zijn net zo bang als “wij”. Laten we samen één zijn! Ieder als de beste versie van zichzelf…

Ik nodig je hierbij uit om in het commentaarveld “Good Practices” te delen… ik ben vast niet de enige die graag constructieve oplossingen zoekt 😉